In haar zelfgeschreven nummers zingt Anne (24) over haar gevecht met de eetstoornis boulimie en de zoektocht naar persoonlijke vrijheid
"Ik voel me heel bevrijd van mijn eetprobleem."
Avondlijke vreetbuien om nadien alles weer over te geven; dat was jarenlang de realiteit van Anne. Tot ze deelnam aan een groeicursus voor mensen met een eetstoornis en ze zichzelf voor het eerst écht leerde kennen. Haar eigen muziek is een instrument om emoties kwijt te kunnen en positief te leren denken. “De nummers gaan vooral over het hele vrijheidsproces dat ik heb doorlopen in mijn strijd tegen de eetstoornis.”
Vreetbuien om prikkels te verwerken
Anne omschrijft zichzelf als dromerig, chaotisch en heel gevoelig. Om met de prikkels van de dag om te kunnen gaan, had ze als tiener last van vreetbuien, die vooral ‘s avonds opkwamen. Het was een geheim dat ze met niemand deelde, maar als jonge tiener zag ze het nooit echt als een probleem. Haar relatie met eten raakte echter steeds meer verstoord tijdens de overgang van het middelbaar naar de universiteit. Op kot kon niemand haar controleren en had ze de volledige vrijheid om zich ‘s avonds vol te eten, om het nadien te compenseren door over te geven. Die slechte gewoonte ging steeds meer ten koste van haar mentale gezondheid en slaap, maar stoppen leek onmogelijk. Het was iets dat jarenlang sluimerend aanwezig was, dus hoe kon het ooit anders zijn?
“Op dat moment kon ik me geen leven meer inbeelden zonder dat eetprobleem”, zegt Anne. Ze heeft al lang niet meer teruggedacht aan die periode. “Ik dacht altijd dat ik gewoon een gelukkige tiener was, maar ik negeerde en minimaliseerde mijn probleem”, vervolgt ze. Haar mama had al langer in de gaten dat Anne een ongezonde relatie met eten had. Toen ze haar bezorgdheid uitte, vond Anne het verschrikkelijk dat haar gevecht tegen de eetstoornis boulimie niet langer een geheim was.
“Er waren volwassenen die nog steeds met een eetstoornis zaten; dat was heel confronterend. Toen besefte ik wel, hier wil niet heel mijn leven mee zitten.”
Avontuurlijke groeicursus
Haar mama stootte via het internet op de groeicursus Saltare van Outward Bound Belgium voor mensen met een eetstoornis. Anne zag het als een kans om iets te veranderen: “Ik was heel gemotiveerd om eraan te werken. Misschien zou ik hier toch niet voor altijd mee moeten leven?” Het avontuurlijke aspect van het kamp sprak haar aan, maar toch vertrok ze met een bang hart op 5-daagse naar de Ardennen. Vijf jaar later kijkt ze vol positiviteit terug op de groeicursus, waar ze als 19-jarige de jongste deelnemer was. Op het kamp realiseerde ze voor het eerst hoe de eetstoornis haar toekomst zou kunnen zwart kleuren.
“Er waren volwassenen die nog steeds met een eetstoornis zaten; dat was heel confronterend. Toen besefte ik wel, hier wil ik niet heel mijn leven van afzien.” Dat ze haar lang bewaarde geheim plots met lotgenoten kon delen, maakte veel emoties los. De eerste dag vloeiden veel tranen en kwam het besef dat ze er niet alleen voor stond. In de cursus, waarbij het ervaringsleren in en met de natuur centraal staat, worden fysieke inspanningen zoals klimmen of andere teamactiviteiten gevolgd door reflectiemomenten. Daarbij ligt de focus op wie je bent als persoon, niet op de eetstoornis. “Uiteindelijk komt er wel heel veel over jezelf naar boven, waar je nooit over nagedacht had.”
Anne begon stilaan de wereld op een andere manier te zien. Daarvoor geeft ze een metaforisch voorbeeld: “We werden in een donker konijnenhol gestuurd waar we als team de uitgang moesten zoeken. Die vonden we maar niet, en uiteindelijk bleek er zelfs geen uitgang te zijn. Terugkeren naar de ingang was onze enige optie. We wachtten de hele tijd op het lichtpuntje aan het einde van de tunnel, maar toen besefte ik dat je zelf het lichtpuntje kan zijn, ook al zie je het einde niet meteen.”
Negatieve gedachten wegfilteren
De Anne die na het kamp terugkeerde, was niet meer de Anne van voordien. Negatieve gedachten maakten steeds meer plaats voor positieve. Tijdens de groeicursus werden haar ogen geopend, maar nadien startte een moeilijke herstelperiode. “Het is een lange weg van ‘reprogrammatie’ van je brein om niet meer zo negatief over jezelf te denken. Ik moest plots een hele nieuwe manier van denken toepassen.” Een brein op 19-jarige leeftijd volledig herprogrammeren, vergt veel inspanning. Voor Anne werd in haar dagboek schrijven de perfecte uitlaatklep. Dat deed ze op een heel bewuste manier, zodat de negatieve gedachten steeds verder konden wegebben. “Je gedachten kan je niet controleren, maar je hebt wel controle over wat je neerschrijft. Ik probeerde minder aandacht te geven aan het negatieve en legde de focus op me goed willen voelen.”
Op haar relatie met eten kreeg ze ook een heel andere kijk. Net zoals de bewuste controle van haar gedachten, begon ze veel bewuster te eten. Op de vraag hoe ze nu met eten omgaat, antwoordt ze vastberaden. “Ik voel me heel bevrijd van het eetprobleem. 's Avonds krijg ik nog steeds vaak in vanalles zin, maar nu kan ik wel gewoon beseffen dat ik genoeg gegeten heb. Ik kan zelfs terug genieten van af en toe te veel te eten; dat doet iedereen wel eens.” Ze zal naar eigen zeggen altijd wel een klein deeltje van de eetstoornis met zich meedragen, maar nooit meer in de mate zoals vroeger.
Muziek over de zoektocht naar persoonlijke vrijheid
Na de groeicursus van Outward Bound kon ze niet alleen in haar dagboek, maar ook in muziek en lyrics haar emoties kwijt. “Schrijven is mijn manier om vat te hebben op het leven. Ik schrijf niet de meest vrolijke nummers, maar muziek is voor mij een eeuwig accepterende bubbel waarin je al je gevoelens kan dumpen”, zegt Anne. De piano en het drumstel in de living verraadden al dat Anne erg muzikaal is. Met Birdy en Aurora als muzikale inspiratiebronnen begon Anne na de groeicursus haar eigen liedjes te schrijven en componeren. Samen met haar broer en twee vrienden richtte ze een eigen band op, waarmee ze haar eerste nummer ‘Follow the bird’ opnam.
“Zonder mijn eetstoornis had ik nooit de levenshouding aangenomen om lief te zijn voor mezelf”
Dat nummer draait om het vinden van persoonlijke vrijheid en een sprong naar het onbekende durven zetten. “Je weet nog niet wat er gaat komen, maar je kan alleen maar hopen dat er iets beters komt dan wat er nu is. Dat is de voornaamste boodschap van ‘Follow the bird’”, besluit ze. Teksten schrijven gaat intussen bijna automatisch, dus er liggen nog veel nummers klaar om opgenomen te worden. “Een eerste album maken met mijn band, dat is wel een droom van mij. De nummers zullen vooral gaan over het hele vrijheidsproces dat ik heb doorlopen in mijn strijd tegen de eetstoornis.”
Optimisme primeert duidelijk in Annes leven; dat had ze enkele jaren geleden niet durven dromen. Daarom is ze zelfs dankbaar voor haar verleden met boulimie, omdat ze anders nooit die innerlijke vrijheid zou hebben gevonden. “Zonder mijn eetstoornis had ik niet de levenshouding aangenomen om lief te zijn voor mezelf. Mijn advies is om altijd op zoek te gaan naar een betere situatie. In het begin denk je: dit is mijn realiteit, en dat gaat nooit veranderen, maar ik heb intussen geleerd om erop te vertrouwen dat het altijd weer beter wordt.”
Outward Bound België
Outward Bound België is de specialist in outdoor trainingen en coaching programma’s met een sterke focus op diepgang. Individuen, teams en organisaties worden begeleid door een fantastisch team van trainers en coaches, die elk programma volledig op maat uitwerken.
Outward Bound België is één van de 200 JEZ!-organisaties. Wil jij ook alles geven, zodat Anne en andere jongeren kunnen blijven dromen? Surf naar jezofficial.be en steun 200 organisaties die alles geven voor onze jeugd.
