Door een ongelukkige val in een trampolinepark belandde Jasper (18) vorig jaar in een rolstoel, maar met rolstoeltennis bouwt hij nu opnieuw aan zijn sportdromen

Door een banale constructiefout in het trampolinepark brak de sportieve Japser (18) zijn rug. Zijn sportdroom gaf hij echter niet op en ook zijn levenslust verloor hij niet. "Ik had die dag ook dood kunnen zijn, dus ik heb eigenlijk nog geluk bij een ongeluk gehad. Ik besef dat je van de kleinste dingen in het leven moet genieten en doen wat je graag doet.”

Padel, voetbal, fitness en daarbovenop nog eens 14u per week sport op school. Dat was het leven van Jasper vóór 7 juni 2023. Die bewuste dag op de planning: een schooluitstap naar een trampolinepark, om nog een laatste keer in het middelbaar met de hele klas plezier te maken. Maar wat een mooie afsluiter had moeten zijn voor de laatstejaarsstudenten in Sport, werd in één klap een levende hel voor Jasper. Na amper 10 minuten op de trampolines brak het noodlot toe: door een constructiefout in de landingsbak, die normaal gezien vol mousse zou moeten zitten, viel hij na zijn sprong op een harde oppervlakte. Een verscheurende pijn raasde door zijn benen en rug. “De pijn die ik toen voelde, is onbeschrijfelijk. Ik wist onmiddellijk dat het helemaal fout zat”, zegt Jasper.

Gebroken rug

Een ambulance bracht hem naar het ziekenhuis, waar de ernst van de situatie meteen duidelijk werd: zijn rug was gebroken en hij zou nooit meer volledig mobiel zijn. Er volgde onmiddellijk een zware operatie. Veel tijd om stil te staan bij wat er gebeurde, had hij niet, maar Jasper voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. “Toen het ongeval gebeurd was, had ik even geen zin meer in het leven. Ik wist dat ik mijn benen niet meer ging kunnen gebruiken, en dan begin je toch even aan alles te twijfelen.”

Ondanks zijn grote pech was opgeven niet aan de orde voor Jasper, die tijdens ons gesprek alleen maar positiviteit uitstraalt. “Ik had één keuze, en dat was gewoon doorgaan. Een week na mijn ongeval heb ik de klik kunnen maken om niet bij de pakken te blijven neerzitten en volledig voor mijn revalidatie te gaan.” En die klik was belangrijk, want wat volgde waren maanden gevuld met dagelijks intensieve revalidatie in Pellenberg. Daarnaast moest hij gewend raken aan zijn rolstoel, want die zou voortaan een belangrijk deel van zijn leven uitmaken.

De lange revalidatiedagen begonnen langzaamaan zijn vruchten af te werpen en beetje bij beetje kreeg Jasper weer gevoel en kracht in zijn bovenbenen. Daardoor kan hij met krukken of ortheses intussen kleine afstanden wandelen, maar doordat zijn rug erg snel overbelast wordt, is dat nog moeizaam. Of hij zijn kuiten en voeten ooit terug zal kunnen bewegen, valt af te wachten. “Voor lange afstanden zal ik alleszins altijd een rolstoel nodig hebben; dat is wel confronterend”, zegt hij.

Als personal trainer wil Jasper van sport later ook zijn job kunnen maken. Daarvoor heeft hij zich ingeschreven voor de opleiding Sport en Bewegen aan Thomas More, met als keuzetraject Personal Trainer. Daarmee zal hij kunnen starten als zijn revalidatie wordt afgebouwd. Dat hij zelf niet meer alle sporten kan doen, is geen probleem bij de opleiding, want ook rolstoelsporten zitten in het lespakket. De rolstoel weerhoudt hem er duidelijk niet van zijn dromen na te jagen: “Ik heb altijd personal trainer willen worden, en ook vanuit de rolstoel is dat perfect mogelijk.”

Geen medelijden

Toch krijgt hij vaak medelijden omdat hij nu in een rolstoel zit, en dat frustreert hem soms. “Ik zit in een rolstoel, maar ik kan nog steeds mezelf redden. En als ik hulp nodig heb, zal ik het wel vragen”, zegt hij. Mensen durven ook weleens emotioneel worden als ze hem in een rolstoel zien. Ook daar kan hij moeilijk mee omgaan. “Ik hoef geen medelijden, ik ben nog steeds dezelfde persoon als voordien. En ook met rolstoel ben ik heel gelukkig en is bijna alles nog mogelijk.”

Al is zijn mindset nog zo positief, af en toe in een put vallen hoort er volgens hem bij. Het moeilijkste aan zijn leven in een rolstoel is dingen moeten missen omdat ze niet meer mogelijk zijn of omdat hij niet meer zelfstandig ergens geraakt. “Dat ik sommige dingen nooit meer zal kunnen doen, vind ik wel confronterend. Mensen zeuren soms omdat ze een lange afstand moeten wandelen, terwijl het voor mij een droom zou zijn om nog eens normaal te kunnen wandelen. Maar dat is onmogelijk door dat stomme ongeval, dat eigenlijk nooit had mogen gebeuren.” Toch zou hij de klok niet terugdraaien naar vóór 7 juni, zelfs al zou hij dan terug kunnen wandelen. “Ik heb uit mijn ongeval heel veel levenslessen gehaald, die erg waardevol zijn. Ik had die dag ook dood kunnen zijn, dus ik heb eigenlijk nog geluk bij een ongeluk gehad”, zegt Jasper. “Ik besef nu maar al te goed dat elke dag je laatste kan zijn. Daarom moet je van de kleinste dingen in het leven genieten en gewoon doen wat je graag doet.”