Silvy (19) herstelt nog van een eetstoornis, maar droomt ervan om later in een vrolijke psychologenpraktijk zelf jongeren te helpen
"Mijn vrienden hielpen me terug eten door samen calorieën te tellen"
Op de balletles werd het zwart voor de ogen van Silvy (19). De druppel die haar deed beseffen dat ze het gevecht met haar eetstoornis en depressie moest aangaan. Nu wil ze als studente Toegepaste Psychologie het taboe rond eetstoornissen doorbreken. Met een aanpak die positiviteit uitstraalt: "Als je je al slecht voelt, heb je geen nood aan een plek die je nog depressiever doet voelen."
Op Silvy’s aandringen heeft haar psychologe de praktijkruimte in Tongeren opgefleurd met kamerplanten, kleurrijke posters en motiverende quotes. Een ideale plek dus om ons gesprek te starten, want Silvy voelt zich duidelijk op haar gemak zodra ze de vertrouwde ruimte binnenstapt. Toch vindt ze het spannend om haar verhaal met ons te delen, al wil ze niets liever dan andere mensen ermee te helpen. Silvy’s moeilijke pad begon al op jonge leeftijd. Toen ze 8 jaar was, maakte haar tante een einde aan haar leven. Enkele jaren later werd Silvy’s papa gediagnosticeerd met Bechterew, en Silvy zag haar gezonde papa op korte tijd sterk achteruitgaan. Zijn ziekte had een zware impact op haar mentale gezondheid, en uiteindelijk belandde ze in een depressie.
Depressie en eetstoornis
Met haar familie vond ze het moeilijk om over haar gevoelens te praten. “Mijn familie is sowieso al redelijk gesloten. Ze waren er wel voor mij, maar ik leg niet graag druk op anderen hun schouders. Ik heb altijd geprobeerd om alles alleen op te lossen.” Toch gaf haar lichaam op een bepaald moment aan dat ze het niet alleen kon, en zo kwam ze bij psychologe Ellen terecht. Aangezien ze haar al kende, was het ook eenvoudiger om een vertrouwensband op te bouwen en zich open te stellen. “Het is hier eigenlijk alsof ik gewoon bij een vriendin thuis kom babbelen”, zegt ze lachend tegen Ellen, die ook aanwezig is tijdens het gesprek.
Door creatief bezig te zijn met haar hobby’s zoals tekenen, zingen en ballet, kon Silvy even aan haar dagelijkse zorgen ontsnappen. Haar mentale gezondheid begon echter steeds meer in de weg te staan van alledaagse dingen die voordien zo vanzelfsprekend waren, zoals voldoende eten. Dat ze op ballet geconfronteerd werd met de lichamen van andere meisjes, maakte het niet makkelijker om voor zichzelf te blijven zorgen. “Op ballet sta je tussen al die perfecte meisjes, en dan begin je al snel aan je eigen lichaamsbeeld te twijfelen.” Haar onzekerheid, waarmee ze al heel haar leven kampt, werd daardoor nog erger: “Als het mentaal dan al niet goed met je gaat, is het erg gemakkelijk om steeds vaker een maaltijd over te slaan.”
Te zwak voor balletles
Silvy verloor op korte termijn veel gewicht, en kreeg van haar psychologe te horen dat ze de eetstoornis anorexia had. In het begin zat ze nog in een ontkenningsfase, en wilde ze niet accepteren dat er een probleem was. Het feit dat ze veel afviel, zorgde voor een tweestrijd: “Ik wilde heel weinig wegen, maar langs de andere kant vond ik het niet oké om zoveel af te vallen en wilde ik er ook echt iets aan doen.” Toen ze tijdens de balletles op het punt stond om flauw te vallen, kwam de vechter in Silvy helemaal naar boven. “Op het moment dat ik te zwak was voor ballet besefte ik wel dat het niet meer oké was, en dat ik er echt wel aan wou werken.” Dankzij haar psychologe (die ook mee zal instaan voor de begeleiding bij de dagbesteding bij Casana, red.) heeft Silvy de stap durven zetten om echt de strijd tegen haar eetstoornis aan te gaan.
Calorieën doorstrepen
“In het begin was het heel moeilijk om de controle over wat ik at uit handen te geven", zegt Silvy, die eerder al aangaf alles zelfstandig te willen doen. Toch wist ze dat hulp vragen de enige manier was om weer gezond te worden. “Ik vroeg mijn vrienden om samen te eten, ik liet hen de calorieën op verpakkingen doorstrepen en ik zei hen dat ze me moesten pushen om te eten. Hoewel het me kwaad maakte als mijn vrienden of familie me verplichtten om te eten, was ik hen heel dankbaar om dat te doen. Alleen had ik het niet gekund.”
Intussen bevindt Silvy zich al wat verder in haar herstelproces, al is het met momenten erg moeilijk om aan dat herstel te blijven werken. Zo is het nog steeds een enorme uitdaging om op restaurant te gaan, en blijft ze liever weg van vettig eten of snoep. Ondanks die moeilijke strijd is ze altijd positief gebleven, en gelooft ze ook echt dat ze beter zal worden: “Ik ben een vechtertje. Ik had al lang kunnen opgeven, maar dat heb ik nooit gedaan”, vertelt Silvy. “Ik hoop dat het me gaat lukken om mijn eetstoornis ooit volledig te overwinnen, en ik dénk ook echt dat het steeds beter met me zal gaan.”
Meer dan gewicht
Aangezien de gemiddelde herstelfase van een eetstoornis 6 jaar duurt, heeft ze nog wel een weg af te leggen. Dankzij haar psychologe heeft ze geleerd dat het oké is als het niet altijd even goed gaat, en dat het ook normaal is om een terugval te hebben. Bij haar psychologe wordt er vooral ook gefocust op de psychische oorzaken van een eetstoornis, wat Silvy heel belangrijk vindt. “In het ziekenhuis of de psychiatrie wil men gewoon dat je bijkomt, en that’s it”, zegt Silvy. “Als je daar wordt opgenomen met een eetstoornis, houdt men te weinig rekening met het mentale aspect ervan. De wachtlijsten zijn al zo lang. Zorg er dan voor dat meisjes écht beter worden, zodat ze ook niet terug moeten komen.”
Droom om als psychologe anderen te helpen
Terwijl ze er nog volop aan werkt om zelf beter te worden, wil ze heel graag anderen helpen. Silvy zit in haar eerste jaar Toegepaste Psychologie aan de AP Hogeschool in Antwerpen. Ze koos die studierichting omdat ze andere mensen wil helpen op de manier waarop ze zelf geholpen werd. Haar droom is om later zelf een psychologenpraktijk op te richten waar mensen zich echt goed voelen. Dat een positieve omgeving erg belangrijk is om beter te worden, kan ze zelf beamen. “In de periode dat het zo slecht met me ging, wilde ik graag in de psychiatrie opgenomen worden. Maar toen ik op intakegesprek ging, voelde ik me echt niet thuis op die plek.” De tralies voor de ramen, de gedeelde kamers met witte muren en de verplegers in witte pakjes die je als zieke behandelen, zorgden ervoor dat Silvy zich nog depressiever voelde dan voordien. “Ik voel me al slecht, dan wil ik tenminste in een ruimte terechtkomen waar ik me goed voel”, vervolgt ze.
“Het is mijn droom om later voor jongeren een praktijkruimte te kunnen creëren met vrolijke kleurtjes, leuke quotes op de spiegels… Gewoonweg een plek waar je vrolijk kan worden en waar niet voortdurend wordt benadrukt dat je ziek bent.”
“Daarnaast wil ik als toekomstig psychologe ook heel graag het taboe rond eetstoornissen doorbreken en tonen dat het wel degelijk mogelijk is om beter te worden.” Als Silvy over haar droom praat, fleurt ze op: mensen helpen zit duidelijk in haar bloed. Dat ze via haar eigen verhaal nu steun kan bieden aan andere jongeren, vindt ze heel betekenisvol.
Wil jij Silvy’s droom waarmaken? Steun dan Casana VZW in Tongeren, zodat ze verder kan herstellen van haar eetstoornis en later als psychologe ook andere jongeren kan helpen!
Casana VZW
Casana VZW is een organisatie die een veilige en warme plek wil aanbieden voor jonge meisjes (12 tot 18 jaar) met een eetstoornis en hun families. Dit willen ze doen door in te zetten op een warme en huiselijke omgeving, waar zowel cliënten als hun families samen kunnen groeien en werken aan een positieve toekomst. Via een ambulant multidisciplinair dagbehandelingsaanbod op maat wensen ze deze families te helpen en ondersteunen.
Casana is één van de 200 JEZ!-organisaties. Wil jij ook alles geven, zodat Silvy en andere jongeren kunnen blijven dromen? Surf naar jezofficial.be en steun 200 organisaties die alles geven voor onze jeugd.
