Wannes Lacroix (22) voor het eerst openhartig over OCD: “Door mijn angst om ziek te worden of te sterven had ik de extreme dwang om mijn neus op te halen en te bidden.”
Zijn neus tot bloedens toe moeten ophalen en meerdere keren per dag bidden uit angst dat er iets ergs zou gebeuren. Dat was lange tijd de realiteit voor acteur en podcast-host Wannes Lacroix (22), die voor het eerst vertelt welke greep OCD op hem had. “Mijn dwangstoornis maakte me stilaan kapot en ik besefte toen dat ik vooral zelf actie moest ondernemen.”
In de laatste podcast-aflevering van Love Lounge deelde host Wannes Lacroix (22) met zijn gasten Jean Janssens en Anna-Livia Smekens voor het eerst dat hij kampt met OCD, of voluit een obsessieve-compulsieve stoornis. Zijn volledige verhaal doet hij nu voor JEZ!. “Ik heb nog nooit eerder verteld dat ik met OCD struggle, omdat ik me er een beetje voor schaam en het best eng vind om te delen. Maar in Love Lounge vroeg ik steeds aan mijn gasten om openhartig te zijn over hun mentaal welzijn, dus ik vind het belangrijk om dat ook te zijn”, zegt de podcast-host.
Zo’n 2 à 3 procent van de bevolking - maar naar schatting zelfs meer - lijdt onder een dwangstoornis. OCD kan zich zowel uiten in terugkerende, ongewenste gedachten (obsessies) als in dwanghandelingen (compulsies). Wannes vertelt hoe hij als kind al last kreeg van dergelijke compulsies. “Ik was ongeveer acht jaar toen ik voor het eerst dwanghandelingen begon uit te voeren. Ik moest iedere avond mijn kasten controleren, over de zetel wrijven, het licht aan- en uitdoen… Die handelingen waren telkens gebonden aan het getal acht. Ik wist niet waarom ik dat deed, maar ik had het idee dat er iets slechts zou gebeuren als ik niet toegaf aan die dwang.”
Angst voor ziekte en dood
“Toen ik ouder was, werd die angst plots heel concreet: ik kreeg grote schrik om ziek te worden of te sterven”, vervolgt Wannes. “Daarom begon ik meerdere keren per dag schietgebedjes te doen. Plots moest ik ook voortdurend mijn neus ophalen. Als ik dat niet deed, dacht ik dat mijn angsten werkelijkheid zouden worden. Maar die dwanghandelingen liepen al snel uit de hand: ik kreeg bloedneuzen, kon niet meer slapen en had geregeld zelfs paniekaanvallen.”
Dat was voor Wannes het signaal om aan de noodrem te trekken. “Op dat punt was ik echt doodmoe en enkel nog een schim van mezelf. Mijn mama is me toen van kot moeten ophalen, omdat ik echt niet meer alleen kon zijn met die gedachten.” Met ondersteuning van zijn mama leerde hij geleidelijk omgaan met zijn ergste dwanghandelingen. “Ik heb toen ook aan mijn huisarts verteld dat ik met dwanggedachten kamp, maar die reageerde vrij onverschillig op mijn probleem. Toen besefte ik dat ik er vooral zelf mee moest leren omgaan. Met de hulp van mijn gezin lukt dat ook wel. Ik mag heel dankbaar zijn dat mijn omgeving mij daarin ondersteunt.”
Intussen heeft Wannes zijn dwang redelijk onder controle, al denkt hij wel dat het iets is dat altijd een deel van hem zal uitmaken. “Op dit moment is het leefbaar voor mij. Ik doe voor het slapengaan nog een gebedje, maar dat is het ook. Ik vrees wel dat die dwanggedachten er altijd zullen zijn, maar nu probeer ik het te relativeren en in iets positiefs om te zetten.”
Voor mensen die ook kampen met dwanggedachten - en handelingen, geeft hij het advies om vooral naar je lichaam te luisteren en oplossingen te zoeken om het voor jezelf draaglijker te maken. “Maar vooral: Go seek help. Praat erover met mensen, leg je gevoel uit en laat je erin ondersteunen.”
